Valencia 1-2 Paris Saint-Germain: Ancelotti ostrożny, ale zwycięski

Na Estadio Mestalla spotkały się dwie drużyny na różnych etapach rozwoju. Paris Saint-Germain to opływająca w petrodolarach mieszanina najwybitniejszych gwiazd współczesnego futbolu, dla której po miesiącach poszukiwań Ancellotti znalazł odpowiednią formułę. Od tygodni PSG prezentuje regularność, która umieściła drużynę na prostej drodze do celu minimum – mistrzostwa Francji.

Podejmowała ich Valencia pod wodzą Ernesto Valverde – drużyna, która swojej tożsamości jeszcze nie odkryła. Valverde wie do czego dąży, ale ciągle eksperymentuje ze składem osobowym szukając optymalnego zestawienia. Pierwszy mecz w 1/8 finału Ligi Mistrzów pokazał, że jeszcze nie odnalazł.

Valverde desygnował na boisko 4-2-3-1, a największą niespodzianką było wystawienie Parejo w roli bardziej defensywnego piwota oraz odważne ustawienie lewej strony (zobacz przedmeczową analizę). Niestety nominalny lewoskrzydłowy Jonas zgodnie z przewidywaniami dryfował zbyt często do środka pozostawiając Guardado osamotnionego (nie wspominając o tym, że Jonas w odbiorze grać nie umie, choć tym razem próbował). Banega z własnego wyboru czy to w wyniku decyzji trenera grał na pozycji wysoko ustawionej dziesiątki, która nie jest dla niego optymalna. Argentyńczyk był widoczny tylko, gdy tracił piłkę podwajany natychmiast po przyjęciu (5 strat w 45 minut).

Między Banegą a dwójką piwotów powstała zbyt duża odległość, która uniemożliwiała szybkie przeniesienie piłki do sektora ataku. Ancellotti nie zaskoczył formacją i zgodnie z przewidywaniami wystawił 4-4-2 (zobacz przedmeczową analizę). Partnerem Ibrahimovica był Lavezzi, a ofensywny kwartet uzupełniali ustawieni w roli skrzydłowych Pastore i Lucas. Bardziej zaskakujący był raczej styl gry paryżan – defensywny i wyczekujący.

Zorganizowane gwiazdy

Paris Saint-Germain od pierwszych minut wykazało imponujące zorganizowanie w obronie. Nawet największe gwiazdy paryżan w sposób zdyscyplinowany wykonywały swoje obowiązki defensywne. Zarówno Lucas jak i Pastore konsekwentnie podążali za bocznymi obrońcami włączającymi się do akcji ofensywnych. PSG oddało posiadanie i broniło się w ustawieniu 4-4-2 przy bardzo nisko ustawionym pressingu i niewielkiej odległości między linią obrony i linią pomocy.

W konsekwencji – napastnicy PSG schodzili na wysokość piwotów Valencii utrudniając im grę piłką, co dawało PSG przewagę liczbową w sektorze obrony. Valencia atakowała zazwyczaj w 4 na 6 lub 5 na 7. Jeżeli dodamy do tego niezdolność piłkarzy Valencii do wygrania pojedynków jeden na jeden, brak cierpliwości w rozegraniu oraz dobre podwajanie, a nawet potrajanie zawodnika przy piłce przez PSG, to otrzymamy diagnozę fatalnej gry gospodarzy w tej części. Najczęściej akcje gospodarzy kończyły się na niecelnym dośrodkowaniu bocznego obrońcy wykonywanym z trudnej pozycji i pod presją.

Zwracały uwagę uzupełniające się charakterystyki piwotów i skrzydłowych PSG. Matuidi daje więcej fizycznej walki i mobilności (5 przechwytów i 4 odbiory), Verrati ma tendencję do bycia „registą” – uruchamiającym długą piłką zawodników ofensywnych (9 celnych długich podań w całym meczu). W ofensywie Lucas to dynamika i świetna gra jeden na jeden, a Pastore umiejętność utrzymania się przy piłce i najwyższej klasy zdolność widzenia pola gry. To był bolesny przykład jak jakość wygrywa z ilością. Przy pierwszej bramce dwóch zawodników PSG poradziło sobie z czwórką zawodników gospodarzy.

Słabość i siła Valencii w tym sezonie są jaskrawo widoczne. Valverde próbuje znaleźć właściwe rozwiązanie na lewej flance swojej drużyny. W tym meczu zaryzykował, na lewej obronie grał Guardado – zazwyczaj lewoskrzydłowy u poprzedniego trenera, a na lewym skrzydle Jonas, który ma mentalność napastnika. Naprzeciwko nich stanęli Jallet i Lucas, wspierani nierzadko schodzącymi w ten sektor Lavezzim i Pastore. 44% akcji PSG w całym meczu odbyło się prawym skrzydłem, w pierwszej połowie ta nierównowaga musiała być jeszcze wyższa. Jallet zaliczył zdecydowanie najwięcej kontaktów z piłką w drużynie (70 – o dziwo na drugim miejscu w tej statystyce znalazł się Ibrahimovic, co rzadko zdarza się środkowym napastnikom). Nie jest przypadkiem, że to właśnie tu zrodziły się obie bramki. Łatwość z jaką ogrywani byli zawodnicy Valencii w pojedynkach jeden na jeden (patrz pierwsza i druga bramka) czy przy prostych zagraniach z klepki (patrz pierwsza bramka) mogła razić oczy kibiców.

Mniej widoczna, choć tak samo brzemienna w skutkach, była druga słabość gospodarzy – brak klasycznego „holding midfieldera”. Taką funkcję miał w tym meczu pełnić Parejo. Choć nie zagrał złego spotkania, to przy obu bramkach było widać jego niepewność w wyznaczonej roli. Dwa razy miał zajmować się Pastore i dwa razy był biernym statystą przy bramkach gości, których Argentyńczyk był bezpośrednim lub pośrednim autorem.

Statystyki okazały się też dobrym prognostykiem, jeżeli chodzi o grę ofensywną Valencii. Zarówno w lidze, jak i Lidze Mistrzów ich największą siłę stanowią stałe fragmenty gry. I tym razem to właśnie świetnie rozegrany rzut wolny w ostatniej minucie meczu dał promyk nadziei na rewanż.

Valverde mógł zaimponować tym, że szybko przyznał się do błędu. Dokonał w przerwie podwójnej zmiany personalnej i w konsekwencji zmiany formacji. Miejsce beznadziejnych Jonasa i Banegi (w ubiegłotygodniowej analizie na stronie „Taktycznie” dyspozycja obu piłkarzy została uznana za kluczową dla sukcesu gospodarzy) zajęli weteran Valdez i kolejny niespełniony wielki talent – Sergio Canales. Valencia przeszła od początku drugiej połowy do ustawienia 4-4-2 z dwójką klasycznych środkowych napastników i Canalesem na lewym skrzydle.

Ancellotti był świadom, że wynik jest arcykorzystny i trzeba  uniemożliwić gospodarzom nabranie rozpędu. Zdecydował się szybko na niespodziewaną zmianę, ze szkodą niestety dla atrakcyjności meczu. W miejsce Lucasa wszedł Clement Chantome. Goście nadali grali w 4-4-2, ale drugiej linii już nie 2-2, tylko 3 defensywnie usposobionych i 1 ofensywnie. Zamysł był prosty – Chantome miał uniemożliwić kreowanie gry Canalesowi, co udało się częściowo. Przez pierwszy kwadrans drugiej połowy nie działo się kompletnie nic. Szukając gry Tino Costa zaczął grać wyżej i stał się w praktyce „dziesiątką”, z rezultatem lepszym niż można się było spodziewać (najwięcej kontaktów z piłką w całej drużynie – aż 130!).

Po 60 minucie zaczął się szalony kwadrans, kiedy stało się widoczne, że obrońcy i pomocnicy są o ułamki sekund wolniejsi, a krycie mniej dokładne. Z jednej strony Canales i T. Costa kreowali prostopadłymi piłkami sytuacje dla dwójki napastników gospodarzy, z drugiej zaś duet Ibrahimovic-Lavezzi ponownie z dziecinną łatwością kombinacjami podań penetrował linię obrony Valencii. Wszystkim zabrakło jednak skuteczności. Ibrahimovic w tym meczu był bardziej kreatorem niż snajperem. Odebranie mu piłki było praktycznie niemożliwe dla zawodników Valencii, dzięki czemu partnerzy dostawali czas na przesunięcie się do przodu i przestrzeń do gry. Najczęściej korzystał z tego Lavezzi, który nierzadko w pierwszej fazie akcji ofensywnej cofał się, aby później na pełnej szybkości wbiec w wolną strefę.

PSG kończyło mecz w dziesiątkę, a praktycznie w dziewiątkę. Spóźnione wejście Ibrahimovica, w dużym stopniu  z winy jego reputacji, zostało oceniane na czerwoną kartkę, a Menez był wyraźnie urażony tym, że wszedł na boisko tak późno i pozorował obecność na boisku.

Podsumowanie

Futbol jest grą paradoksów. Valverde ustawił swój zespół ofensywnie, Ancellotti postawił na zabezpieczenie tyłów, a pierwsza połowa skończyła się bramkowym nokautem ze strony gości.  Paraliżujące dla przeciwnika okazało się dobrze zorganizowane i defensywne 4-4-2 – nisko ustawieniu napastnicy nie pozwalają przeciwnikowi grającemu w wariancie 4-5-1 na wykorzystanie nominalnej przewagi liczbowej w środku pola.

Podobnie, potwierdziło się, jak newralgiczną pozycją we współczesnym futbolu jest lewa obrona – niewielu jest zawodników, którzy zapewniają odpowiedni poziom w obu fazach gry. Rewanż nie zapowiada się specjalnie ciekawie. Ancelloti, pozbawiony Ibrahimovica ponownie zagra ostrożnie, przeciwko czemu Valverde nie będzie posiadał wystarczających boiskowych atutów.