Liczba meczów z udziałem Turków, które zmieniały się w strzeleckie festiwale, ma swoje źródło w dużej taktycznej swobodzie, na którą przyzwolenie mają zawodnicy reprezentacji znad Bosforu. O ile w przypadku sporej jakości i kreatywności w ofensywie ta swoboda może przynieść sporo pożytku, tak w grze defensywnej – już niekoniecznie.
Ustawienie bazowe:
4-3-3, ze skrzydłowymi często schodzącymi bliżej środka i jednym defensywnym pomocnikiem
Inne możliwości:
4-4-2 w defensywie, z jednym skrzydłowym wchodzącym w linię z napastnikiem
4-1-4-1 w defensywie, z defensywnym pomocnikiem operującym między liniami
4-3-2-1 w ofensywie, spowodowane ruchem skrzydłowych: jeden z nich schodzący do środka, drugi – przesuwający się wyżej, nawet na jedną wysokość z napastnikiem
Na co warto zwrócić uwagę:
- duża ruchliwość zawodników ofensywnych i sytuacyjna wymienność pozycji, połączona z wysokim tempem akcji
- sporo gry indywidualnej w wykonaniu ofensywnej trójki/czwórki
- zejścia skrzydłowych do środka pola, pozwalające na obiegi w wykonaniu bocznych obrońców, a nawet środkowych pomocników
- zagrania „na ścianę” do Yilmaza, dające czas partnerom na zajęcie odpowiednich pozycji
- elementy krycia indywidualnego w defensywie i bliskie ustawienie zawodników broniących względem przeciwnika w ich strefie
- wynikające z powyższego stosunkowo łatwe wyciąganie Turków z ich pozycji i tworzenie miejsca do zagrywania podań prostopadłych
Najnowsze komentarze