W tym tygodniu rozpatrujemy ofensywnego pomocnika. Opis z publikacji brzmi: „Standardowy ofensywny pomocnik powinien szukać sobie miejsca i wspierać ofensywę. Może zarówno wbiegać w pole karne, jak i oczekiwać przed nim na podania, a następnie posyłać piłki kolegom. Podobnie jak typowy środkowy pomocnik, ofensywny pomocnik nie ma jakichś szczególnych talentów, ale jest solidnym zawodnikiem na tę pozycję, który umie wszystko po trochu. Współczesny przykład: Frank Lampard. Klasyczny przykład: Paul Scholes”.
Co sądzę o koncepcie tej roli?
Na pewno jest potraktowana nieco po macoszemu. Stwierdzenie, że ofensywny pomocnik (rola) nie posiada żadnych szczególnych talentów, jest nieco mylące. Przede wszystkim, na przestrzeni lat bardzo często na tej pozycji grała tzw. klasyczna dziesiątka, czyli rozgrywający opierający się przede wszystkim na wybitnej technice, czasem (choć znacznie rzadziej) dodając do tego dynamikę. To od niego wymagano goli, strzałów, otwierających podań i regulowania tempa gry. Natomiast ofensywny pomocnik, który nie odciska silnego piętna na grze swojego zespołu musi przede wszystkim szukać pozycji w okolicach pola karnego i umieć grać z pierwszej piłki. Dobrym przykładem jest tutaj Marouane Fellaini. Przede wszystkim jednak, co okaże się w kilku następnych odcinkach, niektóre role na pozycji AM (ofensywny pomocnik) mocno się pokrywają, a brakuje z kolei paru dość znaczących, które są wyznaczane przez kilku wiodących piłkarzy lig europejskich. Myślę tu o parze Modrić / Kroos (dość podobni stylem piłkarze), Özilu, Hazardzie, Fellainim i parze Silva / Mata. Każdy z nich może symbolizować nieco inne podejście do tej samej pozycji.
Czy koncept tej roli posiada jakieś wady?
Nie, wady polegają na niepomyślnym doborze kryteriów przy wyznaczaniu ról dla pozycji ofensywnego pomocnika.
Co się stanie, gdy polecimy wypełniać tę rolę zawodnikowi na innej pozycji?
Również i w tym przypadku to pytanie jest bezzasadne, gdyż sam koncept na sztywno przypisuje tę rolę do jednej pozycji.
Co z grą defensywną?
Temat zupełnie pominięty. Większość zawodników grających na pozycji AM bierze udział w pressingu – najczęściej próbują ograniczać pole manewru defensywnym pomocnikom rywali, choć czasem podchodzą i pod obrońców, gdy trzeba szybko zamknąć możliwe ścieżki podań i ryzykuje się grę 1 na 1. Z kolei przy bardziej defensywnym nastawieniu bardzo często są potrzebni przed własnym polem karnym i o ile piłkarze w typie Lamparda zwykle nie miewają z tym problemów, to jednak czasem mniej mobilni gracze zwyczajnie nie nadążają z asekuracją.
Najnowsze komentarze