Kolejna reprezentacja europejska nie zagra w fazie pucharowej, a Urugwaj pokazuje swoje maksimum dzięki elastyczności całej drużyny.
Cesare Prandelli wrócił do zapomnianego 5-3-2, które bywało użyteczne podczas Euro 2012, a którego nie użył jeszcze w czasie mundialu, pomimo że doskonale odpowiada charakterystyczne piłkarzy, których ma. Bonucci zadebiutował na tym turnieju, tworząc trzyosobową obronę z Chiellinim i Barzaglim. Do pomocy wrócił Marco Verratti, a miejsce obok Mario Balotellego trochę niespodziewanie zajął Ciro Immobile.
Na lewej stronie De Sciglio był dużo aktywniejszy od Darmiana, a Marchisio często operował blisko flanki. Jednak w ciągu całego meczu jedyne co z tego wynikało, to często wrzutki z tamtej strony, którym jednak brakowało celności.
Ponieważ Urugwaj musiał zdobyć bramkę i wygrać, Tabarez wybrał to samo ustawienie, lecz selekcja była bardziej ofensywna. Caceres grał jako lewy-środkowy obrońca, Gonzalez miał za zadanie ubezpieczać całą prawą flankę, a Lodeiro wspierał ataki z głębi.
Gracze z Ameryki Południowej często szukali gry kombinacyjnej ze swojej lewej strony.Drużyna starała się wykorzystać fakt braku doświadczenia Darmiana i wątpliwy wybór jego pozycji. Jednocześnie Verratti został ograniczony w swoich kreatywnych możliwościach – musiał często schodzić niżej żeby kontrolować ruchy Rodrigueza.
Różne podobieństwa
Nastawienie Włochów różniło się odrobinę od pierwszego meczu. Włosi wciąż próbowali długich piłek za kołnierz obrońców, jednak Balotelli operował niżej.Immobile był aktywny w wykorzystywaniu miejsce za plecami środkowych obrońców i między nimi.
Ta różnica w sposobie atakowania zmniejszyła liczbę częstych spalonych, których było aż 12 w meczu z Kostaryką. W tym – tylko 3. Jednak ruch Immobile nie przyniósł niczego dobrego w fazie wykańczania. Trzy z ośmiu strzałów Włochów były dziełem Pirlo, a każdy inny strzelający zaliczył po tylko jednej próbie.
Co może się wydawać śmieszne, wejście Parolo w drugiej połowie za Balotellego było wymuszone, lecz korzystne. Gracz Parmy dużo lepiej radził sobie z wygrywaniem pojedynków.
Urugwaj był bardziej nastawiony na kontratak. Cavani aktywnie schodził do linii pomocy w defensywnej fazie i nawet próbował brać udział w ataku pozycyjnym. Oprócz gry kombinacyjnej z lewej strony,drużyna korzystała z umiejętności gry 1v1 Luisa Suareza przeciwko praktycznie każdemu rywalowi. W rezultacie napastnik wykonał 6 strzałów – najwięcej w meczu.
Urugwaj wykorzystuje ustawienie Włochów – miejsce obok Pirlo.
Gdy Włosi bronili się głęboko, Urugwaj zastosował jedną z ulubionych zagrywek drużyn amerykańskich – zacieśniania linii ataku. Wahadłowi, w szczególności Pereira, tak dobrze współpracowali z pomocnika, że druga piłka najczęściej padała łupem drużyny Tabareza.
Włosi skuci łańcuchem
Jeden czynnik miał ogromny wpływ na grę Włochów. Był to pressing Urugwaju, który również był skuteczny w meczu z Anglią. Suarez operował wysoko, co powodowało trudności w grze obrońców między sobą. Cavani kontrował Pirlo i nie pozwolił, by Włoch wykonywał swoje firmowe długie zagrania.
Urugwaj pozbawił Włochów zwyczajowej możliwości rozegrania, blokując Pirlo i boki boiska.
Jeden ze środkowych pomocników zawsze wspierał partnerów, pochodząc wyżej, a wahadłowy był gotowy do odbioru, jednocześnie broniąc flanki przed potencjalnym zagraniem. Istotna była rola Arevalo Riosa, który dzięki swojej znakomitej wizji przewidywał ruchy włoskich napastników.
Ostatni taniec
Ostatecznie na wynik wpływ miała czerwona kartka Marchisio i dobrze wykonywane przez Urugwaj stałe fragmenty gry. Jednak nawet przed uzyskaniem przewagi liczebnej Urugwajczycy znaleźli sposób na linię obrony przeciwników. Nawet proste zagrania 1-2 sprawiały Włochom ogromne trudności.
Rodriguez wbiega z głębi, zagrywa krótko piłkę i dostaje ją z powrotem w wolnej strefie, która jest otwarta przez nieudaną próbę odbioru obrońcy.
Tuż po zdobyciu bramki Urugwaj cofnął się na własną połowę praktycznie całym zespołem i bronił wyniku. Były to jedne z najlepszych momentów w ataku Włochów na tych mistrzostwach. Cassano i Thiago Motta, którzy weszli z ławki, przewodzili orkiestrze, w której czynny udział brali również obrońcy. Podania na jeden kontakt i sprytne podania penetrujące nieomal sprawiły trudności Muslerze, jednak prawdziwa szansa na strzelenie potrzebnego gola nie pojawiła się do końca spotkania.
Autor: Jewgienij Kljopow
Tłumaczenie: Bartosz Gazda
Najnowsze komentarze