Mundial 2014: Urugwaj 2-1 Anglia

Dwa gole Luisa Suareza pozwoliły reprezentacji Urugwaju pokonać Anglię i praktycznie wyrzucić ekipę Roya Hodgsona za burtę turnieju.

Urugwajczycy zdominowali Wyspiarzy dzięki agresywności w środku pola oraz szybkim przejściom z obrony do ataku. Anglicy wrócili do gry, wykorzystując przestrzeń na bokach, zanim zmiany Oscara Tabareza i kuriozalna bramka w końcówce dały zespołowi z Ameryki Południowej zwycięstwo.

Selekcja

Tabarez dokonał aż pięciu zmian w zestawieniu swojej drużyny w porównaniu do przegranego w fatalnym stylu meczu z Kostaryką. Wracający po kontuzji Suárez zastąpił w ataku Forlana, podczas gdy kontuzja Lugano połączona z zawieszeniem Maxiego Pereiry wymusiła trzy korekty w obronie. Álvaro González i Lodeiro wywalczyli sobie miejsce w pomocy.

Hodgson wystawił dokładnie tę samą wyjściową jedenastkę co w pierwszym spotkaniu z Włochami. Tym razem Rooney rozpoczął jednak w roli drugiego napastnika ze Sterlingiem na prawym i Welbeckiem na lewym skrzydle. W przedmeczowym wywiadzie menedżer Anglii mówił jednak, że oczekuje od całej trójki (a także Sturridge’a) częstego wymieniania się pozycjami.

Ustawienie Urugwaju

Co kluczowe, Tabárez zmienił również system gry. Klasyczne 4-4-2 zastąpił ustawieniem z diamentem w drugiej linii. Arévalo operował w nim najgłębiej, González bliżej prawej, a Rodríguez lewej strony, podczas gdy Lodeiro na szpicy, najbliżej duetu napastników Cavani – Suárez.

Zacieśniając środek pola, Urugwajczycy zmuszali Anglików do atakowania bokami, gdzie Baines i Johnson byli wolnymi zawodnikami.

Agresywność

Pomocnicy Urugwaju nie tylko grali blisko siebie, ale byli też bardzo agresywni. Nie stronili od wchodzenia w pojedynki, zmuszali rywali do strat bądź oddawania piłki z powrotem do tyłu. W pierwszej połowie zespół Tabareza zanotował 18 skutecznych prób odbioru (w drugiej 12). Najwięcej – obok lewego obrońcy Pereiry – miał González (4), przed Lodeiro (3), Arévalo i Rodriguezem (po 2).

Próby odbioru piłki (ang. tackles) Urugwaju w pierwszej połowie – 18 na 25 skutecznych. Zwraca uwagę, że miały miejsce niemal wyłącznie w bocznych sektorach boiska.

Próby odbioru piłki Álvaro Gonzaleza w pierwszej połowie – 80% skuteczności.

Przesuwając się całą czwórką pomocników w okolice bocznego sektora boiska – w zależności od tego, gdzie zmierzała piłka – Urugwajczycy stawiali przed rywalem wyzwanie szybkiego przenoszenia ciężaru gry na przeciwne, wolne skrzydło. Tabárez uznał, że, dzięki swojemu zasięgowi podań, może to zrobić dwójka zawodników: Gerrard i Rooney. Należało zatem blisko ich pokryć.

Cavani

Cavani – znany ze swojego zaangażowania w grę bez piłki – wykonał świetną pracę w defensywie przeciwko kapitanowi Anglików, kryjąc go indywidualnie. W rezultacie Gerrard nie otrzymywał podań i nie mógł rozrzucać gry w boczne sektory. (Gdy w początkowej fazie meczu Cavani raz odpuścił Gerrarda, ten natychmiast popisał się bardzo dobrym podaniem do Johnsona, otwierającym całą prawą flankę.)

Anglia wyprowadza piłkę od tyłu. Cavani przesuwa się (niebieska linia) blisko Gerrarda, uniemożliwiając podanie do kapitana rywali.

Kolejny przykład.

Jeszcze jeden.

W drugiej połowie Cavani cofał się za Gerrardem nawet głęboko na własną część boiska.

Podania otrzymane przez Gerrarda w pierwszej połowie. Nieliczne otrzymane od obrońców rozpoczynających atak pozycyjny.

Arévalo

Drugim kluczowym ogniwem planu Tabareza był Arévalo Ríos. Defensywny pomocnik wychodził za Rooneyem, gdy ten – widząc bezradność partnerów w rozegraniu od tyłu – cofał się po piłkę i agresywnie go naciskał. Efekt? Nie licząc okazji po stałych fragmentach gry, wpływ napastnik na rozwój boiskowych wydarzeń długo pozostawał znikomy.

Arévalo podąża (niebieska linia) za Rooneyem na połowę rywali i nie pozwala mu odwrócić się z piłką. Utrudnia mu również szybkie przekazanie jej do przodu lub w wolny sektor na boku.

W tej sytuacji Rooney odwróci się z piłką, a Arévalo ucieknie się do faulu.

Tutaj Arévalo odbierze piłkę i rozpocznie kontratak.

Nieliczne podania Rooneya w ostatnią tercję boiska: głównie krótkie lub na boki, tylko jedno otwierające.

Przejście z obrony do ataku

Podstawową różnicą w porównaniu do spotkania z Kostaryką była też bliskość poszczególnych formacji Urugwaju, zwłaszcza pomocy i ataku. Zapewnili ją zarówno Cavani z Suarezem, jak i Lodeiro.

Napastnicy regularnie wychodzili do piłki i zazwyczaj celnie zgrywali ją do nadbiegających pomocników. To umożliwiało całej drużynie przesunąć się na połowę rywala. Tymczasem ofensywny pomocnik starał się wbiegać z głębi pola w przestrzeń pomiędzy liniami przeciwnika.

W taki sposób padł pierwszy gol dla Urugwaju. Suárez wyszedł do piłki i zgrał ją tyłem do bramki do Lodeiro, który przedarł się przez linię pomocy Anglików i chwilę później uruchomił bliżej lewej strony Cavaniego.

Bramkowa kontra Urugwaju. Suárez i Cavani wychodzą do piłki, podczas gdy Lodeiro wbiega w przestrzeń pomiędzy linią obrony a pomocy Anglii.

Reakcja Anglii

Wyjąwszy stałe fragmenty gry, Anglicy nie potrafili zagrozić przed przerwą bramce rywala. Nie było w zasadzie żadnej ruchliwości pomiędzy zawodnikami przednich formacji, a jeśli już się pojawiła (głównie za sprawą schodzącego na skrzydła Sturridge’a), sprawiała wrażenie zupełnie nieskoordynowanej.

Z biegiem czasu intensywność gry Urugwaju zaczęła powoli spadać, a drużyna Hodgsona zaczęła wreszcie wypracowywać i wykorzystywać przestrzeń na flankach, także za sprawą wejścia na boisko lepiej czujących się w grze kombinacyjnej Barkleya i Lallany. Baines zagrał dwie bardzo dobre piłki w pole karne (po jednej do Rooneya i Sturridge’a), a świetne wejście Johnsona prawą stroną doprowadziło do wyrównania.

Kluczowe podania Bainesa (wszystkie z gry i w drugiej połowie).

Zmiany

Tabárez znowu okazał się jednak sprytniejszy. Tuż po straconym golu selekcjoner Urugwaju dokonał kluczowej zmiany. Fucile zastąpił Gonzaleza, a zespół wrócił do ustawienia w klasycznym 4-4-2. (Kolejno linie obrony i pomocy od prawej strony: Cáceres – Giménez – Godín – Fucile; Stuani – Arévalo – Pereira – Rodríguez.)

W rezultacie przestrzeń na skrzydłach została zamknięta, a nieoczekiwany gol Suareza na pięć minut przed końcem rozstrzygnął losy meczu. (Chwilę później Tabárez zareagował raz jeszcze, odpowiadając na wprowadzenie przez Hodgsona Lamberta posłaniem na plac gry wysokiego Coatesa jako dodatkowego obrońcy.)

Czwórka pomocników Urugwaju ustawiona w linii w końcówce.

Podsumowanie

Podobnie jak Cesare Prandelli, Óscar Tabárez okazał się bardziej elastyczny od Roya Hodgsona. Selekcjoner Urugwaju mógł liczyć na łut szczęścia oraz Suareza, ale przede wszystkim zmotywował drużynę po fatalnym występie w pierwszym spotkaniu, dokonał trafnych zmian, zmienił system gry i – co najważniejsze – odpowiednio zareagował na rozwój wydarzeń w końcówce. Anglicy powinni tylko wreszcie wyciągnąć wnioski.

Wszystkie tablice pochodzą z aplikacji StatsZone „FourFourTwo”.