Reprezentacja Hiszpanii sięgnęła po siódmy w ostatnich 14 latach triumf w młodzieżowych mistrzostwach Europy do lat 19. ¿Qué pasa?
Na stadionach Grecji Hiszpanie zdecydowanie górowali nad pozostałymi uczestnikami turnieju pod względem wyszkolenia technicznego. Od podstawowych elementów, takich jak przyjęcie piłki i podania, po te najbardziej skomplikowane, jak prowadzenie piłki w pełnym biegu czy podejmowanie właściwych (szybkich i trafnych) decyzji na boisku – zarówno Rosja, Francja, jak i Holandia wyraźnie ustępowały Hiszpanom. Jakością zbliżali się do nich tylko Niemcy.
Jak zauważyłem przed dwoma laty, hiszpańskie zespoły młodzieżowe szukają równowagi pomiędzy posiadaniem piłki (zapewnianym przez niezwykłe wyszkolenie techniczne) a stwarzaniem zagrożenia bramkowego, tj. penetracją szeregów rywala.
Drużyna do lat 19 (rocznik 1996), prowadzona przez trenera Luisa de la Fuente, grała w ustawieniu 4-2-3-1. Przede wszystkim umiejętności techniczne, ale także kompatybilność zawodników zapewniła im wszystko, co potrzebne:
a) przewagę lub przynajmniej równowagę w środku pola;
b) ruch między linią obrony a pomocy przeciwnika;
c) atakowanie głębi (=penetrację);
d) obecność zawodników w polu karnym przy atakach bocznymi sektorami.
Środek pola
Dziesiątka – Dani Ceballos oraz lewonożny prawoskrzydłowy Asensio cofali się po piłkę głęboko na własną połowę boiska, ułatwiając rozegranie od tyłu i zapobiegając przewadze liczebnej rywala w środku pola:
Przestrzeń między liniami i penetracja
W dalszej fazie rozegrania akcji Asensio potrafił znaleźć sobie miejsce między liniami obrony a pomocy rywala, przesuwając się bez piłki do środka boiska, a następnie – dzięki swoim umiejętnościom technicznym – szybko obrócić się z piłką twarzą do bramki przeciwnika i posłać prostopadłe podanie lub oddać groźny strzał.
Do prostopadłych podań wychodzili za linię obrony rywala środkowy napastnik Mayoral i drugi ze skrzydłowych – penetrujący Pedraza (lub rezerwowy Nahuel):
Obecność w polu karnym
Inne rozwiązanie stanowiło przeniesienie ciężaru gry na skrzydło, najczęściej do włączających się do ataków bocznych obrońców (Caricol na lewej, Borja na prawej stronie). Poza Mayoralem, Hiszpanom nie brakowało zawodników atakujących piłkę zarówno w polu karnym, jak i na linii szesnastki. Robili to Asensio (na krótki słupek z głębi pola, „16”) czy defensywny pomocnik Merino (zamknięcie akcji na długim, nadbiegnięcie z głębi):
Bez piłki
Szczególnie ciekawym elementem gry Hiszpanii było ustawienie bez piłki. Zarówno w półfinale przeciwko Francji, jak i finale z Rosją Hiszpanie podejmowali rywala głęboko na własnej połowie. Pozwalając rozgrywać piłkę od tyłu środkowym obrońcom przeciwnika – kiepskim w tym elemencie – pomocnicy Hiszpanii blokowali opcje podań przez środek. Poprzez wąskie ustawienie zmuszali rywali do rozegrania przez boki, gdzie następował szybki doskok, lub wymuszali ryzykowne podania do pomocników. Po przechwycie piłki błyskawicznie kontrowali, wykorzystując wolne przestrzenie na bokach i przed środkowymi obrońcami. W taki sposób strzelili pierwszego gola w półfinale (Asensio wykorzystujący ruch bez piłki Mayorala) i drugiego w finale (penetrujący i wykańczający kontratak Nahuel):
Technika a taktyka
Nie elementy taktyczne, ale przede wszystkim techniczne pozwalają Hiszpanom ciągle dominować na szczeblu młodzieżowym. Wystarczy porównać szybkość, z jaką panują nad piłką i wymieniają podania Hiszpanie a pozostali uczestnicy ostatniego czempionatu w kategorii wiekowej U19, by dostrzec znaczącą różnicę. Następnie, dzięki równowadze i kompatybilności zawodników, a także jakości w ostatniej tercji boiska, Hiszpanie mogą przekuć tę różnicę na sukcesy.
Najnowsze komentarze