Po dwóch rozegranych meczach grupowych reprezentację Polski czeka decydujące starcie z drużyną prowadzoną przez Janne Andersona w Sankt Petersburgu. Anderson znajduje się u steru szwedzkiej kadry od 2016 roku, co przekłada się na wysoką świadomość skandynawskich piłkarzy pod względem stylu gry preferowanego przez 58 letniego selekcjonera.
Wyjściowa jedenastka
Systemem bazowym reprezentacji Szwecji jest klasyczne ustawienie 4-4-2. Parę stoperów tworzą Danielson (32-letni zawodnik, na co dzień występujący w chińskiej Super League) wraz z Victorem Lindelofem, zawodnikiem Manchesteru United. Na bokach obrony możemy spodziewać się Augustinsona operującego na lewej flance oraz Lustiga na prawej stronie defensywy. Za środek pola odpowiadają Ekdal wraz z Olssonem, natomiast na skrzydłach operują Forsberg(grający w tym samym systemie w barwach RB Lipsk) oraz doświadczony 36-letni Sebastian Larsson. Dwójkę napastników prawdopodobnie tworzyć będą Marcus Berg oraz Alexander Isak.
Ogólna charakterystyka zespołu
Reprezentacja Szwecji nie należy do drużyn starających się za wszelką cenę utrzymać się przy piłce. Formacja 4-4-2 pod wodzą Anderssona jest nastawiona na szybkie i bezpośrednie ataki, co przekłada się na statystyki posiadania piłki. Podopieczni Andersona utrzymywali się przy piłce zaledwie przez 22% meczu z Hiszpanią oraz 43% ze Słowacją. To najlepiej obrazuje filozofię zespołu ze Skandynawii opartą na kontrolowaniu przestrzeni bez piłki w organizacji gry w defensywie. Nie można jednak określić szwedzkiej kadry jako drużyny jednowymiarowej, mają bowiem przygotowane koncepcje na każdą fazę gry, które postaram się scharakteryzować w niniejszej analizie.
Organizacja gry w ataku
W pierwszej fazie posiadania piłki Szwecja używa pary stara się maksymalnie rozciągnąć boisko za pomocą dwóch szeroko ustawionych bocznych obrońców. Ma to na celu zapewnienie centralnym graczom możliwości podania na zewnątrz, aby uciec spod pressingu przeciwnika, a także dać bramkarzowi i środkowym obrońcom możliwość bezpośredniego zagrania długiej piłki w boczną strefę, jeśli taka potrzeba zajdzie.
W budowie ataku pozycyjnego na połowie rywala możemy dostrzec asymetrię na skrzydłach, w której to Lustig zostaje w pasie półprzestrzeni wspomagając Lindelofa oraz Danielsona w fazie wyprowadzania piłki. Z lewej strony natomiast Augustinsson zajmuje wysoką pozycję rozciągając blok defensywny rywali.
Do trójki obrońców odpowiadających za rozegranie piłki w inicjacji ataku pozycyjnego dołącza Olsson jako ”6” przyjmująca niższą pozycję w doble pivot niż Ekdal, który zajmuje najczęściej pozycję pomiędzy pierwszą a drugą linią pressingu rywala, czasem oferując opcję podania w półprzestrzeni.
Asymetria bocznych obrońców wpływa znacząco na ustawienie skrzydłowych. Forsberg jako zawodnik dobrze czujący się w grze na małej przestrzeni i zdolny do gry kombinacyjnej w ostatniej tercji boiska zajmuje strefę w okolicach lewej półprzestrzeni, natomiast Larsson odgrywa rolę klasycznego skrzydłowego, tworząc sytuacje bramkowe po dośrodkowaniu z bocznej strefy boiska.
Organizacja gry w defensywie
Struktura defensywna Szwedów stanowi podstawę metodologii taktycznej podopiecznych Andersona. Na własnej połowie boiska stosują kompaktowe 4-4-2, mając na celu kontrolować środek pola oraz wymuszać zagranie piłki w boczne strefy boiska. Tak wąskie ustawienie ogranicza przestrzenie między liniami i formacjami, okupując strefy bezpośredniego zagrożenia (strefy centralne oraz półprzestrzenie).
Po zepchnięciu rywali w boczne strefy boiska starają się tzw. pressing sterowany, zamykając możliwość ponownego zagrania piłki w środkową strefę. To właśnie w zewnętrznych strefach boiska starają się intensywnie odbierać piłkę poprzez blokowanie opcji podań.
Fazy przejściowe
Bezpośredni styl gry Szwecji sprzyja także wykorzystywaniu ofensywnych przejść do tworzenia okazji bramkowych. Zawodnikiem otrzymującym pierwsze podanie po przejęciu piłki jest Berg, który ma na celu wykorzystanie swojej siły fizycznej do utrzymania się przy piłce i zachowaniu płynności w ofensywie. Następnie należy uważać na piłki prostopadłe kierowane za plecy obrońców w kierunku szybkiego Isaka czy wbiegającego z lewej half space Forsberga.
Możemy natomiast upatrywać swoich szans w przejściu z ataku do obrony Szwedów. Zdarzają się sytuacje, w których koneksja w ataku pozycyjnym zostaje przerwana, tworzą się wówczas wolne przestrzenie w bocznych strefach boiska za plecami Larssona i Augustinssona. Przy odpowiedniej reakcji polskich wahadłowych można liczyć na przestrzeń do wprowadzenia piłki na połowę rywala.
Stałe fragmenty gry
Średnia wzrostu Szwedów powyżej 185 centymetrów wzrostu przekłada się na zagrożenie ze stałych fragmentów gry, o czym mogło świadczyć kilka dogodnych okazji w meczu z naszymi południowymi sąsiadami. Na szczególną uwagę zasługuje Isak, napastnik Realu Sociedad mierzący 1.90 m oraz Danielson, dobrze dysponowany pod względem gry głową. Tacy piłkarze jak Lindelof czy Lustig także mogą stwarzać problemy w polu karnym biało-czerwonych.
Podsumowanie
Głównym celem podopiecznych Paulo Sousy będzie poprawa jakości w ataku pozycyjnym na podstawie meczu ze Słowacją oraz utrzymanie intensywności w pressingu i w ofensywnych przejściach ze spotkania w Sewilli. Na wynik tego meczu mogą wpłynąć detale, można bowiem spodziewać się zbliżonej liczby stworzonych sytuacji bramkowych. To sprawia, iż jedna zdobyta bramka może zadecydować o przebiegu całego spotkania.
Najnowsze komentarze