Przez ostatnie lata, a nawet dekady, Anglicy adaptowali sposoby szkolenia, styl gry i taktykę od innych reprezentacji odnoszących sukcesy. Nie przynosiło to pożądanych rezultatów. Dlatego w grudniu 2014 angielska federacja piłkarska ogłosiła opracowanie England DNA. Nowa filozofia ma pomóc w odzyskaniu tożsamości piłkarskiej na wszystkich szczeblach reprezentacyjnych.
England DNA skupia się przede wszystkim na celach i nie do końca wyjaśnia jakie stosować metody by je osiągnąć. Analiza meczu dorosłej reprezentacji Anglii ze Słowenią pozwoli zweryfikować próby wdrażania DNA na najwyższym szczeblu. Styl gry reprezentacji skupia się na 4 elementach: gry w posiadaniu, bez posiadania, przejściu i formacji.
W POSIADANIU: Angielskie drużyny stawiają sobie za cel inteligentne zdominowanie posiadania, poprzez selekcję odpowiedniego momentu do podchodzenia z piłką i podejmowania ataków. Faza posiadania składa się z 4 blisko powiązanych ze sobą aspektów gry w ofensywie: kontratak, utrzymanie się w posiadaniu piłki i budowanie akcji, rozwinięcie akcji i przedostawanie się przez obronę przeciwnika, kreowanie szans i zdobywanie bramek. Przestrzeń między każdym z elementów jest wypełniona przejściem z ataku do obrony, na którą kładzie się szczególny nacisk (reagowanie na sytuację na boisku, czytanie gry, asekuracja, gra zespołowa w defensywie).
1) Anglicy klasycznie dla siebie rozpoczęli spotkanie od długiego i niecelnego podania, które było zagrane w boczny sektor boiska. Tam przeciwnik ma ograniczone możliwości wyprowadzenia piłki. Ruch pomocników, natychmiastowe wyższe podejście i przejęcie piłki przez Delpha wskazuje na kontrolowaną stratę piłki. Pomocnik Aston Villi nie utrzymał się długo przy piłce i w tej akcji zawiodło to kluczowe w angielskim DNA przejście z ataku do obrony. Henderson podszedł wyżej, nieudana próba odbioru, przez co zostawił całą środkową strefę bez asekuracji. Pozwoliło to Słowenii na przeprowadzenie kontry.
2) Przy budowaniu akcji Anglicy zgodnie ze swoim DNA szukali odpowiednich momentów do podejścia wyżej, umiejętnie zmieniali strony i rozciągali defensywę przeciwnika. W tej sytuacji widać szeroko rozstawionych graczy ofensywnych, którzy zostawiają dużo miejsca w środku Sterlingowi. Ponadto, są ustawieni względem siebie w trójkątach i tak też poruszają się. Po stracie piłki przez Sterlinga, pomocnicy w przejściu do obrony zadbali o zabezpieczenie środkowej strefy. Utworzona linia przez 3 zawodników odcięła możliwość podania do przodu i zamknęła przeciwnika na własnej połowie. Przede wszystkim Anglicy starali się przejąć piłkę jeszcze na połowie rywala, co często będzie się powtarzać w tym meczu. Następnie indywidualny ruch Rooneya i odzyskanie piłki, dało impuls pozostałym zawodnikom do wyższego podejścia i przeprowadzenia kontry.
3) Udana próba odbioru piłki Jonesa wysoko na własnej połowie i rozpoznanie sytuacji. Ponownie nieudana próba długiej piłki, ale wybita trafia w środkową strefę kontrolowaną przez Anglików (znowu 3 zawodników w tym sektorze). Piłkę przejmuje Wilshere, który dominował grę w defensywie i ataku (co podkreślał po meczu Roy Hodgson). Następnie najlepsza akcja ofensywna w pierwszej połowie- utrzymanie się przy piłce, bardzo dobry ruch bez piłki zawodników, zejście do prawej strony i wejście w pole karne środkiem napędzane grą na jeden kontakt (świetna współpraca Delpha z Wilsherem).
4) Jeszcze jeden odbiór wysoko na własnej połowie dokonany przez Jonesa, który spisywał się bardzo dobrze w obronie ataków pozycyjnych. Rozpoznanie sytuacji i przeprowadzenie kontrataku (wolna środkowa strefa, podanie do Rooneya).
BEZ POSIADANIA: Podobnie jak w posiadaniu piłki DNA stawia za cel angielskim reprezentacjom inteligentne odzyskania piłki- jak najszybciej i jak najskuteczniej jest to tylko możliwe (odbiory Jonesa w powyższych akcjach). Próba odzyskania posiadania jest zależna od wyniku i momentu w meczu, okoliczności (turniej, mecz pucharowy, różnica bramek itp.) oraz wcześniej określonych założeń przedmeczowych. Model gry bez posiadania piłki składa się z trzech głównych aspektów: pressingu; opóźnienia, odparcia i narzucenia warunków gry (dyktowanie kierunku podążania z piłką, zagęszczanie danych stref boiska); defensywa w krytycznych sytuacjach (kluczowe interwencje) i ochrona bramki. Przy każdym z wymienionych aspektów drużyna powinna być przygotowana do przeprowadzenia przejścia z obrony do ataku (fazy bez posiadania piłki i z piłką, przypominają dwa tryby, które powinny być napędzane przez płynne przejścia zawodników).
1) Wilshere, natychmiastową reakcją i naciskiem na rywala, daje znać pozostałym kolegom w pomocy do zwiększenia intensywności i agresywnego podchodzenia do przeciwnika. Gdy przeciwnik z piłką pojawia się w sektorze danego zawodnika, ten natychmiastowo do niego podbiega. Anglicy poruszają się w defensywie jak ‘na sznurku’ zamykając Słowenię na własnej połowie, aż do momentu odbioru piłki.
2) Wilshere w roli defensywnego pomocnika nie pozwala odwrócić się rywalowi. Zawodnik Arsenalu znakomicie patroluje pas między linią obrony i pomocy na całej szerokości boiska (przebiega z lewej na prawą stronę za akcją).
3) Ponownie Wilshere naciska na przeciwnika, ten schodzi do prawej, gdzie znowu nieco spóźniony Townsend przerywa akcję. Wydawać by się mogło, że wybicie piłki na oślep, ale znowu w sektor przy narożniku boiska na połowie rywala. Natychmiastowe podejście 3 zawodników, po chwili dobiega kolejnych 2 i Delph jest bliski przejęcia piłki po kontrolowanej stracie (akcja kończy się faulem).
4) Henderson wyszedł wyżej do zawodnika z piłką (w drugiej połowie zajął miejsce Jonesa na prawej obronie), jego miejsce w linii obrony bardzo dobrze zaasekurował Wilshere. Walcott, który zmienił dobrze spisującego się w defensywie Townsenda, zostawia za dużo miejsca przeciwnikowi na prawym skrzydle- niepotrzebnie schodzi do zawodnika z piłką, gdyż Henderson i tak już otrzymuje pomoc od Wilshere’a. Istotny jest tutaj moment meczu- ostatnie 10 minut, Anglicy prowadzą 2:1 i nie powinni pozwolić na tak swobodne dośrodkowanie. Właśnie rozpoznanie momentu powinno determinować intensywność w defensywie, co podkreśla Angielskie DNA- tutaj to rozpoznanie zawiodło.
GRA W PRZEJŚCIU. Grę reprezentacji Anglii powinno cechować wyczucie momentu przejścia z formacji defensywnej do ataku i odwrotnie. Drużyna powinna reagować instynktownie i błyskotliwie. Model gry w przejściu przejawia się w 4 fazach: rozpoznanie momentu i stanu gry, podjęcie decyzji, inicjujące akcje indywidualne (pressing, próba odbioru, drybling, próba zagrania podania kluczowego), reakcja kolejnych zawodników i całego zespołu.
1) Piłkę odbiera wysoko przed linią środkową nikt inny jak Wilshere- świetne rozpoznanie sytuacji i przeniesienie piłki do centralnej strefy boiska, szybka wymiana podań i groźna sytuacja zmarnowana przez Rooneya. Anglicy po odbiorach pomocnika Arsenalu wielokrotnie uruchomiali groźne kontrataki.
2) Phil Jones dokonał tylko jednej próby dośrodkowania w swoim 45-cio minutowym występie- zostało ono zablokowane i piłka wyszła na aut. Jones niefortunnie wznowił atak wyrzutem i Słowenia ruszyła z kontrą. Wilshere źle przeczytał grę, podobnie jak we wcześniejszej akcji Henderson, podjął nieudaną próbę odbioru piłki wysoko na połowie przeciwnika przez co zostawił mnóstwo wolnego miejsca do przeprowadzenia kontry, po której Słowenia strzeliła gola. Cahill też był wysoko ustawiony i później popełnił błąd w próbie złapania Novakovića na spalonym. Zawiodła faza przejścia z ataku do obrony.
3) 2 pomocników Anglii kontroluje środkową strefę, Wilshere inicjuje atak przerzutem na lewe skrzydło- podanie jest przerwane, ale natychmiastowo dochodzi do udanej próby odebrania piłki (Rooney i Delph odcinają zawodnikowi Słowenii opcje podania). Dwa szybkie przejścia z ataku do obrony (szukanie szansy odbioru w pressingu) i natychmiastowe z obrony do ataku. Akcja po wysoko odebranej piłce kończy się udaną akcją i bramką zawodnika, który ją zainicjował.
4) Pomocnicy znowu stają w bliskiej odległości i tworzą linię uniemożliwiając podanie. Popisowa akcja Wilshere’a- w obronie i w ataku. Znakomicie utrudnia podanie piłki do pierwszej linii przeciwnika, kontroluje to co się za nim dzieje, trochę w takim ‘Carrickowskim’ stylu. Inicjacja kontry, przejście praktycznie idealne, piłka szybko podciągnięta dryblingiem, gra na jeden kontakt i piękny strzał Wilshere’a- znowu rozpoczyna i kończy akcję bramkową.
5) Słowenia przed chwilą wyrównała, Rooney ma pretensję do kolegów, że nie podchodzą wyżej do pressingu. Ci organizują szyki obronne tuż za linią środkową. Dobrze naciska Lallana i znowu znakomicie ustawiony Wilshere przejmuje piłkę i cała formacja ofensywna przechodzi do kontrataku. Umiejętne przejście, znakomite czytanie gry Wilshere’a, dominacja środkowej strefy po raz kolejny otwiera Anglikom drogę do bramki.
FORMACJA Przy ustawianiu formacji kładzie się jedynie nacisk na elastyczność taktyczną, która będzie dostosowana do charakterystyki zawodników i będzie odpowiednia do danego meczu lub zawodów. Anglicy w meczu przeciwko Słowenii ofensywnie grali w 4-3-3 ( Wilshere w roli głębiej ustawionego rozgrywającego, dyktował tempo, Sterling na lewym skrzydle, często schodził do środka, Townsend na prawym skrzydle i w środku, nie zawsze najbardziej wysunięty, Rooney). Zawodnicy dość swobodnie wymieniali pozycje i w drugiej połowie często dochodziło do stwarzania przewagi liczebnej w bocznych sektorach boiska na połowie przeciwnika. W defensywie często ustawiali się w 4-5-1, z Wilsherem patrolującym pas między liniami.
1) Po stracie w bocznym sektorze boiska, Sterling próbuje szybko odzyskać piłkę. Żaden z zawodników nie cofa się w przejściu do obrony i reagują na udaną próbę Sterlinga pozostając na połowie rywala i uniemożliwiając wyprowadzenie Słoweńcom. Gibbs wysoko wychodził w akcjach ofensywnych. Natomiast Jones nie czuł gry w roli full-backa na prawej stronie. O ile spisywał się dobrze w defensywie przy akcjach pozycyjnych przeciwnika to spóźniał się w reagowaniu w ofensywie, odsłaniał swoją stronę i koledzy musieli asekurować jego pozycję. Tutaj Cahill i Wilshere asekurują prawą flankę. Dopiero po czasie wraca Jones i przerywa wybiciem akcję.
2) W drugiej połowie za Jonesa wszedł Lallana, a na prawą obronę został przesunięty Henderson. Tutaj Lallana przeładowuje lewą stronę boiska- aż 5 zawodników Anglii na lewym skrzydle po udanym odbiorze Wilshere’a. Znowu Gibbs zabiega na skrzydle dośrodkowuje i Rooney sprytnie przepuszcza piłkę, ale Townsend nie przeczytał jego intencji i podążył za akcją.
3) Odcięcie strefy środkowej przez pomocników przy przejściu do obrony. Podobnie jak w poprzedniej akcji przeładowanie lewego skrzydła- tym razem przewagę liczebną stwarza Townsend, który w roli Gibba wchodzi w pole karne, dogrywa do Rooneya, a za plecami zawodnika Manchesteru United w pole karne wbiega Lallana (kopia wcześniejszej akcji). Lallana ustawiony szeroko zapewnia spacing i rozciąga defensywę Słowenii.
Najnowsze komentarze